خسته شدم از اين زندگی لواشکی(!)

خب وقتی می‌گم حالم خوب نيست و خسته‌ام و حوصله ندارم وسرکلاف رو گم کردم و  پاهام  درد می‌کنه و دلم تنگ شده و چايی که شب به شب نمی‌خورم يک هفته‌اس که دلم چای دو نفره شبانه می‌خواد و کسی هم به روی خودش نمی‌ياره و سرشب (حدودن ساعت ۱۰ يا۵/۱۰) خاموشی مياد تو خونه و من تا ساعت نمی دونم چند با صدای تلويزيون با اون برنامه های مزخرفش سکوت رو بشکنم و منتظر که خواب بياد و چشمامو نوازش کنه و بخوابم و صبح با يه عالمه بدبختی از بی‌خوابی و بدخوابی و ترس‌خوابی بيدار بشم و دلم باز اون بالش رو بخواد و عقربه‌های ساعت هم خستگی ندارند ۲ دقيقه استراحت کنن تا شايد من ديگه دلم بالش نخواد و به هزار بدبختی که نگفتم ازخواب بيدار بشم و صبحانه‌ای بخوریم و حاجی حاجی مکه!

و دوباره همه از اول شروع می‌شه که من حالم خوب نيست و خسته ام و....

آخرش که فکر می‌کنم می رسم به چيزی که ازش وحشت دارم و آقای صندلی هم زحمت می‌کشن چنان اخمی ‌ تحويل می‌دن که انگار داری کفر ميگی و باييد آخرش يه چيزی دستی بهشون بدم که اشتباه کردم ديگه نمی‌ترسم و ايشون هم بيان جلو چشم از همونی که می‌ترسی بنويسه :

«در همین لحظه، درست در همین لحظه که فنجان چای را نزدیک لبهایت آورده‌ای و بخارش دارد نوک بینی‌ات را نمناک می‌کند و آب دهانت دارد روی قند تاثیر می‌گذارد به سراغت می‌آید...:::» 

من مامانم رو هم نيمی‌خوام!